Prolog "Życie może zmienić się w każdej sekundzie"

Prolog dedykuję Ninie <3

To dzięki tobie powstał ten blog ;*

"W tęczy jest wiele z deszczu."

Stoi tam, w tłumie.

Jedna z tysiąca innych.

Ale on ją zauważa.

Widzi tylko ją.

Nikt inny się nie liczy.

Oni dwoje.

Oddzielnie, ale razem.

- Widzisz ją?

- Kogo?

- Tą śliczną blondynkę.

- Tu jest ponad tysiąc ludzi, pełno ślicznych blondynek.

- Ona jest najpiękniejsza. Blask bije od niej na kilometr. Naprawdę nie widzisz?

- Nie widzę.

- Oślepłeś już Blanco, oślepłeś.

- Przystojny jest.
- Który?
- Ten na scenie.
- Na scenie jest kilku chłopaków, o którego chodzi.
- O tego najprzystojniejszego.
- Wszyscy są przystojni.
- Gadasz już głupoty.

"Żyj, z całych sił i uśmiechaj się do ludzi, bo nie jesteś sam!"

Mijają się na ulicy.

On niby przypadkiem trąca ją ramieniem.

Na ziemię spada jej siatka z zakupami.

Pomaga jej.

Delikatnie muska palcami jej dłoń.

Patrzą sobie w oczy.

I.. rozstają się.

Czy spotkają się jeszcze?

- Mówię ci, największy przystojniak jakiego widziałam.

- Na pewno nie.

- Tak! Mam nadzieję, że jeszcze go spotkam.

- Wątpię.

- Kiedy mnie dotknął przeszły mnie ciarki.

- To pewnie z zimna.

- Spojrzeliśmy sobie w oczy. On jest idealny.

- Nie ma ideałów, nie ma.

- Była piękna!

- Wszystkie dziewczyny są piękne.

- Ale ona była inna, wyjątkowa.

- Nie ma wyjątków.

- Spojrzeliśmy sobie w oczy.

- No i?

- Widać było, że jest inteligenta i dobra.

- To nie wszystko. Liczą się też inne rzeczy.

- Ona jest idealna. Nikt jej nie dorówna.

- I tak więcej jej nie spotkasz.

- Na pewno spotkam. To przeznaczenie.

 „Żyć tak, by każdy kolejny wschód był piękniejszy.”

Idą ulicą wpatrzeni w komórki.

Nie zauważają się.

Nagle bach.

Zderzają się.

Dziewczyna ląduje na ziemi.

Ma ochotę krzyknąć, ale nie może.

Wpatruje się w przystojniaka wyciągającego dłoń w jej kierunku.

- Co się stało?

- Chyba się zakochałem.

- W kim?

- Dziewczynie którą spotkałem.

- Rozmawialiście?

- Nie, ale pomogłem jej wstać. Zderzyliśmy się.

- Nie była zła?

- Nie. Tylko patrzyła. Nic więcej.

- Co ci się stało w łokieć?

- Przewróciłam się na chodniku.

- Tak po prostu?

- Nie, zderzyłam się z jakimś chłopakiem.

- Co za dureń!

- Przystojny dureń.

- Okrzyczałaś go?

- Nie mogłam. 

“Czymże jest życie, jeśli nie ustawiczną możliwością popełniania błędów.”

 Podchodzi do drzwi gabinetu i puka.

Bez chwili namysłu wchodzi do pomieszczenia.

I staje oszołomiony.

Przy biurku siedzi piękna dziewczyna i wpatruje się w niego wielkimi niebieskimi oczami.

Po chwili wychodzi.

Pomylił pomieszczenia.

Ale czy to była zła pomyłka?

- Dzisiaj przyszedł do mnie jakiś chłopak.

- Co od ciebie chciał?

- Nic. Stanął i patrzył na mnie, a potem wyszedł. Dziwne.

- Pewnie to była pomyła.

- Ale ja nie mogę przestać o nim myśleć.

- Był przystojny?

- Bardzo.

- Pomyliłem dzisiaj biura.

- I co z tego?

- W środku była śliczna dziewczyna.

- Rozmawialiście?

- Nie.

- A wziąłeś chociaż jej numer?

- Nie. I to był błąd. Nie mogę przestać o niej myśleć.

"Bardziej żyjemy naszymi pragnieniami niż naszymi czynami"

 Podniosła z ziemi mały kawałek papieru.

Był na nim numer telefonu.

Zdziwiona podniosła wzrok.

Przed nią stał przystojny szatyn szeroko się uśmiechając.

Ona spotkała już kiedyś tego chłopaka.

To on śmiał się z niej.

Spojrzała na niego gardzącym wzrokiem i odeszła.

- Spotkałem dzisiaj ładną dziewczynę.

- I co?

- Podrzuciłem jej numer telefonu. Jak wstała to na mnie spojrzała.

- Rozmawialiście?

- Nie.. była dziwna. Spojrzała na mnie pogardliwie i poszła.

- Zrobiłeś coś jej?

- Nie.

- Nie uwierzysz!

- Co się stało?

- Znowu spotkałam tego palanta!

- Kogo?

- Tego z nad morza! Pamiętasz?

- Tego?!

- Tak! I dał mi swój numer!

- Jak debil!

"Dbaj o to aby twoje życie zawsze miało sens"

Stoją na przeciw siebie.

Są na dwóch końcach sali.

Ale patrzą sobie w oczy.

Uśmiechają się.

Powoli się do siebie zbliżają.

Spotykają się w połowie drogi.

Stoją i wpatrują się sobie w oczy.

Zaczyna grać muzyka.

Zostają rozdzieleni.

- I jak było?

- Momentami nawet okey.

- Poznałaś kogoś?

- Właściwie to.. nie.

- Ściemniasz.

- Dobra.. poznałam takiego przystojniaka. Ale nawet nie wiem jak się nazywa.

- Nie spytałaś, czy nie pamiętasz?

- Nie rozmawialiśmy nawet..

- Było trochę nudno, nie uważasz. Żadnych fajnych dziewczyn.

- Jedna fajna była.

- Nie zauważyłem.

- Była cudowna. Śliczna. W jej oczach widać było, że jest mądra.

- Jak się nazywała?

- Nie wiem, nie rozmawialiśmy.

- Eh, ty niczego nie umiesz zrobić.

"Bez Ciebie wszystko byłoby dla mnie tak nieważne.."

Budzi ją intensywny zapach kawy.

Powoli otwiera oczy.

Na jej stoliku nocnym jest taca ze śniadaniem.

A obok liścik.

Przeciera oczy i woła swojego chłopaka.

Nikt nie odpowiada.

Siada wygodnie i bierze tacę na łóżko.

Uśmiecha się szeroko.

Trafiła na odpowiedniego mężczyznę.

- I co?

- Co i co?

- Wiesz już jak to zrobić?

- Tak.

- No więc?

- Zrobię to dzisiaj. Zabiorę ją na kolację. Normalne zaręczyny.

- A ty jeszcze w piżamie?

- Mhm.. dostałam śniadanie do łóżka i postanowiłam dzisiaj poleniuchować.

- Śniadanie do łóżka, uuu.

- Bez przesady. To tylko śniadanie!

- Aż śniadanie kochanie, aż.

- Co masz na myśli?

- Na pewno coś szykuje.

- Myślisz?

- Ja to wiem.

I jest prolog ^^

Najdłuższy jaki napisałam O.o

Szczerze to nawet mi się podoba ;>

I znów to samo - Julia ukrywa co jest o kim ^^

Ale to się okaże ^^

Sądzę, że niektórzy się domyślą :D

Jest tu coś o każdej parze ^^

Liczę na kilka komentarzy ;3

xoxo Julia ♥